Gisteren kregen we een laat in de middag een telefoontje dat wij een afspraak in het ziekenhuis waren vergeten en dat deze nu pas in September plaats zou vinden.Terwijl de afspraak(onderzoek)vandaag,vanmiddag plaats zou vinden.
Mijn vriend nam op en gaf de telefoon meteen aan mij door in paniek,al vele afspraken zijn uitgesteld door hun en nu weer,dit was de druppel die de emmer deed overlopen.
Terwijl wij hem hier goed genoteerd hadden en hun dus niet wisten waar het fout was gegaan,
mijn vriend die flipte echt!...ik uitgelegd dat hij echt niet kan wachten en autisme heeft en depressief is etc....ja dan kon het 28 Juli op zijn vroegst,hier kon ik of ik hoog of laag sprong genoegen meenemen.
Hij moet een onderzoek en daar maakt hij zich al erg veel zorgen om(om de uitslag) en wachten kan hij niet meer dat is op we zijn nu 3 maanden verder en het gaat maar door en hij weet nog niets.
ONDUIDELIJKHEID dat is ONZEKERHEID en dat geeft angst en depressie tot gevolg.
Ik kon niet veel betekenen voor hem gisteren dan een luisterend oor bieden en hem wat drinken geven en een knuffel.....het moet weer zakken...dat duurt...
Hij gaat nu weer wachten en dat duurt lang te lang als je echt aan het wachten bent.
Nu staat hij Stil is lamgeslagen.....zoals hij dit zelf zegt en doet geen goed aan zijn depressie.
Hopelijk doet rust een klein beetje wonderen ,maar de koek was al op en dan is het moeilijk.
En verder ben je maar gewoon een nummer in het ziekenhuis net als iedereen.
Dus hij is nu even gecrashed....
