Vorige week een pittig gesprek gehad samen met onze thuisbegeleidster en wij dan (mijn vriend en ik)
we hadden die week al eerder communicatie misverstanden gehad waar we niet echt prettig maar wel uitkwamen....na veel praten,praten praten en nog eens praten is het gestopt.
Daar op terugkomend met onze thuisbegeleidster merkte we dat het nog niet echt over was en het liep dan ook weer meer op als de bedoeling was naar elkaar toe.
Op een gegeven moment ging het over spullen opruimen op zolder en dan gaat mijn vriend dus echt
afwegen wie het meeste spullen(rommel ,net hoe je het noemen wilt)heeft.
Ik vindt dat van hem dan en hij van mij,en dat bleef maar gaan...en dan nog meer dingen waar je niks mee verder komt...en gelukkig is het met haar een beetje tot een rustige gedachte voor beide kunnen komen anders kom je er niet echt leuk uit samen.
We hebben als oplossing dat we het niet tegenover elkaar gaan afwegen maar beide spullen op moeten ruimen om de zolder opgeruimd te krijgen.
Ook liep er nog een andere kwestie waar we over hebben kunnen praten met zijn drieen en dat lost toch wel het een en ander op,omdat ik toch op een ander manier denk dan hij en hij toch op een andere manier denkt als ik kan het af en toe een moeilijke kwestie worden.
Dus beide waren wij achteraf(niet op dat moment)blij dat het hoogste woord gezegd was en er een beetje rust in de relatie is teruggekeerd.
Op dat moment ben ik echt wel emotioneel(dan komen de tranen uit onmacht) en bij mijn vriend zie je dat niet maar van binnen is hij ook enorm emotioneel alleen kan hij dat niet gewoon uiten helaas maar het is er wel dat weet ik.
Onze hulpverlener gaf ook naar ons beide aan dat onze intentie van beide kanten goed is en dat we elkaar niets moeten verwijten,want uiteindelijk houden we zielsveel van elkaar en weet je goed dat je elkaar niet wil kwetsen,wat dan soms toch gebeurt.
