De laatste weken veel dingen tegen gekomen wat moeilijk is voor onze aspies,je blijft er tegen aan lopen en ik vindt het dan ook wel vaak erg zielig voor hen.
En eigenlijk wil ik ze niet zielig vinden dus doe ik dat ook niet maar ik merk dat het leven voor beide een stuk zwaarder is dan voor een ander iemand,ik zeg niet voor mij want voor mij is het ook zwaar dat is niet anders,gelukkig beseffen beide mannen ook dat het voor mij niet makkelijk is en ik ook een last/zorg met me meedraag.
Dat stukje respect wederzijds heb je ook wel nodig van elkaar anders red je het niet samen.
Waar lopen we steeds tegen aan dat is de overprikkeling van beide,de gespannenheid van beide,het druk maken om vele dingen.
Dat het ergens naar toe gaan veel moeite kost voor beide,daarbij is SR natuurlijk ook overbelasd door een voortdurende depressie,waar hij zeer hard tegen moet vechten en ik daar heel heel veel respect voor heb.
Jr loopt tegen het fietsen aan in het verkeer,de angst voor dieren(insecten) het eten wat hem vaak niet goed valt(te droog te nat te hard te zacht etc etc)
De kleding m.n. zijn schoenen die niet lekker zitten,zijn veters die niet strak genoeg zitten,zijn broekriem die strak moet zitten(echt te strak) anders zakt zijn broek af volgens hem etc. etc.
Zo kan ik nog wel heel veel kantjes vol gaan schrijven,maar dat doe ik niet.
Er zijn gewoon heel veel dingen in het dagelijkse leven die je tegen blijft komen en die moeilijk voor hen blijven.
Gelukkig zijn ze heel lief echt allebei,ik wordt echt wel op handen gedragen hier dat is fijn,ondanks dat het voor beide erg moeilijk is doen ze echt hun uiterste best en daar heb ik gewoon heel veel respect voor omdat ik heel goed besef hoe moeilijk het is voor hen om "gewoon"mee te functioneren in het dagelijkse leven.
