Dit verhaal heb ik op de site bij Kaspar gepost en ben benieuwd of het gepubliceerd word.
Ik lijdt al 35 jaar aan mijn dysthyme stoornis en hierop geponeerde depressie's en met bijkomende klachten zoals angst en extreme vermoeidheid.
Op mijn 39e is de stoornis van Asperger geconstateerd,toen werd voor mij duidelijk dat mijn vader ook een stoornis in het autistisch spectrum heeft,in mijn geval betekende het,dat niet mijn vader voor mij zorgde maar mijn vader steeds hulp vroeg aan mij,mijn moeder is 35 jaar geleden overleden ik was toen 10 jaar en vanaf toen had ik alleen mijn(autistische)vader nog,deze heeft tot nu toe mij nooit gesteund in dingen(school,werk,problemen etc),nooit getroost of ook maar enig advies of complimenten gegeven of mij aangemoedigd of is nooit ergens enthousiast over geweest,als het iets van mij aanging of mij geholpen als ik problemen had.
Er heeft een omgedraaide parrentificatie plaats gevonden.
Ik had medelijden met hem(mijn broers ook)maar hij wist en weet nog steeds niet waar ik onder lijdt,heeft hier ook geen interesse in en kan of wil het niet begrijpen en gaat dit uit de weg.
Wat moeilijk is ontwijkt hij dat is zijn levens strategie,zo ook zijn kinderen steunen is moeilijk dit kan en doet hij niet,maar vraagt wel hulp aan mij en advies en emotionele steun.
Ook voor zijn kleinkinderen is hij er niet,het herhaalt zich weer opnieuw.
Zo een uitspraak van hem is bv ;vanaf een jaar of 11 zorgen ze voor
zichzelf; of "dat was vroeger nog niet" of "vroeger wisten we niks","daar bemoei ik me niet mee" of "daar heb ik niks van gemerkt" of "als ik niks doe wat gebeurt er dan? "
Ik was 14 jaar was depressief,en moest van school af:vader ;o ik dacht dat jij geen zin had in school "
Ik was 19 jaar en depressief,autistisch en had meer problemen en mijn broers vonden mij lui,maar ik had de dood van mijn moeder niet verwerkt" ze pesten me het huis uit ze spraken niet meer met me (zeker één jaar lang) vader:"o daar heb ik nooit iets van gemerkt".
Mijn vader legt mij niets in de weg,maar deed en doet niets en wist het allemaal niet(
Nu kan ik hem niet meer helpen na 35 jaar depressie's is dit te veel geworden en moet ik afstand nemen om te overleven,terwijl hij 81 is en hij elk moment ook lichamelijk hulpbehoevend kan worden.
Wat ik vooral merk bij hem is,dat de wereld hem overkomt en hij zelf ;er nooit iets aan kan doen; en nog steeds doorgaat met gedrag dat het niet gemakkelijker maakt voor mij.
N.B Ik heb nu een zoon ook met Asperger maar met begeleiding en hulpverlening krijgt hij wel de aandacht en de kans die hij verdient.
Ik geef deze draad niet door in zijn opvoeding,maar laat het bij mij stoppen,en geef hem alle steun,liefde en aandacht.
Een vader hoort voor zijn kind te zorgen!....en niet andersom.
M.V.G
partner van angeline
