Gisteren is Asperger junior vertrokken op schoolkamp,nog nooit 25 km gefietsd en zeker niet zonder ons gefietsd.
Spannend dat zeker voor allemaal,voor opa voor Asperger Senior voor mij en voor hemzelf niet te vergeten.
Hij is meegegaan dat vond ik al heel wat,vandaag komt hij terug ik ben benieuwd,gemengde gevoelens.
Van de ene kant is het heel belangrijk zich los te maken volwassen te worden,van de andere kant mist hij weet ik gereedschapjes als hij daar is.
Hij zal tegen zijn eigen autisme aanlopen en hier mee moeten hendelen en omgaan,ik zie het als de vuurdoop omdat hij en ver moet fietsen in een groep in het verkeer,daar moet eten,slapen,spelen,sociaal meedoen,etc.
Gisteren mocht hij bellen vanuit de lokatie waar ze verblijven,er was iemand van de leiding bij hem dat merkte ik aan zijn manier van praten en geremdheid....
Alles was goed ...zei hij,ik vroeg of de fietstocht niet tegen was gevallen en of het niet ver was geweesd dat wel zei hij...
Weinig woorden maar blij hem even gehoord te hebben zijn wij samen hier de avond rustig doorgekomen,stil is het in huis.
We kunnen wel even tot rust komen dat is wel fijn,maar ik denk als het straks zo ver is dat hij weer aan komt fietsen bij school dat we beide blij zijn dat hij er weer is..
loslaten ...ja het moet en is voor hem zelf ook heel belangrijk om volwassen te worden en zelfstandig te mogen worden...je mag hem hierin niet beperken en zullen wij ook echt niet doen...het verstand gaat voor het gevoel want dat is toch even iets anders...
als ouders.
Ook merk in aan Asperger Senior dat hij het moeilijk vindt ook al zegt hij er niet veel van ze hebben toch een ondering lijntje wat versterkt is door het aanwezige autisme
en hun beide hoge gevoeligheid.
Bij mij is het echt de moederband die spreekt ...
