Afgelopen Zondag is mijn vriend weer naar huis gegaan,we hadden dit Vrijdag zo afgesproken, en het was goed zo....hij had even tijd voor zichzelf gehad en de rust en de ruimte om dit op papier(notebook) te zetten...in een rustige kamer.
Het heeft hem goed gedaan om alles op een rijtje te zetten letterlijk en figuurlijk,maar hij is wel heel erg moe teruggekomen...van alle prikkels die buiten zijn(rustige)kamer erbij kwamen(de sociale contacten het vragen om medicatie het eten in een zaal met "vreemde"mensen)
Toch heeft hij wel een aantal ook erg hele fijne gesprekken gehad daar,die hem goed hebben gedaan(waaronder gesprekken met twee met mensen die daar ook opgenomen waren,en met één iemand van het personeel)
Het gesprek met de psychiater Vrijdag was minder die maakte een onverschillige indruk(vond ik)en wilde alleen maar weten welke medicatie er op de lijst moest komen en hoelang de opname zou zijn....de rest daar ging hij niet op in "het hoe en waarom hij daar was gekomen"
De verpleging nam het verder wel goed over....gelukkig.
Nu thuis wil hij toch weer alles kunnen wat hij van te voren ook kon en dat gaat nu echt niet...
dat is even moeilijk,hij loopt nu echt tegen grenzen aan die niet lekker voelen.
Maar door veel te rusten en zijn taken niet te groot te maken zal het heel heel langzaamaan
iets beter gaan.
Maar ik vindt het fijn dat hij weer thuis is bij ons en ons zoontje ook en hij zelf ook maar wel vermoeiend voor hem....merk ik.
