EBETT

Dit verhaal heb ik op de site bij Kaspar gepost en ben benieuwd of het gepubliceerd word.

Ik lijdt al 35 jaar aan mijn dysthyme stoornis en hierop geponeerde depressie's en met bijkomende klachten zoals angst en extreme vermoeidheid.
Op mijn 39e is de stoornis van Asperger geconstateerd,toen werd voor mij duidelijk dat mijn vader ook een stoornis in het autistisch spectrum heeft,in mijn geval betekende het,dat niet mijn vader voor mij zorgde maar mijn vader steeds hulp vroeg aan mij,mijn moeder is 35 jaar geleden overleden ik was toen 10 jaar en vanaf toen had ik alleen mijn(autistische)vader nog,deze heeft tot nu toe mij nooit gesteund in dingen(school,werk,problemen etc),nooit getroost of ook maar enig advies of complimenten gegeven of mij aangemoedigd of is nooit ergens enthousiast over geweest,als het iets van mij aanging of mij geholpen als ik problemen had.
Er heeft een omgedraaide parrentificatie plaats gevonden.
Ik had medelijden met hem(mijn broers ook)maar hij wist en weet nog steeds niet waar ik onder lijdt,heeft hier ook geen interesse in en kan of wil het niet begrijpen en gaat dit uit de weg.
Wat moeilijk is ontwijkt hij dat is zijn levens strategie,zo ook zijn kinderen steunen is moeilijk dit kan en doet hij niet,maar vraagt wel hulp aan mij en advies en emotionele steun.
Ook voor zijn kleinkinderen is hij er niet,het herhaalt zich weer opnieuw.
Zo een uitspraak van hem is bv ;vanaf een jaar of 11 zorgen ze voor
zichzelf; of "dat was vroeger nog niet" of "vroeger wisten we niks","daar bemoei ik me niet mee" of "daar heb ik niks van gemerkt" of "als ik niks doe wat gebeurt er dan? "
Ik was 14 jaar was depressief,en moest van school af:vader ;o ik dacht dat jij geen zin had in school "
Ik was 19 jaar en depressief,autistisch en had meer problemen en mijn broers vonden mij lui,maar ik had de dood van mijn moeder niet verwerkt" ze pesten me het huis uit ze spraken niet meer met me (zeker één jaar lang) vader:"o daar heb ik nooit iets van gemerkt".
Mijn vader legt mij niets in de weg,maar deed en doet niets en wist het allemaal niet(Na nu 6 jaar therapieën kan ik dit nu beseffen.Is het allemaal duidelijk geworden.
Nu kan ik hem niet meer helpen na 35 jaar depressie's is dit te veel geworden en moet ik afstand nemen om te overleven,terwijl hij 81 is en hij elk moment ook lichamelijk hulpbehoevend kan worden.
Wat ik vooral merk bij hem is,dat de wereld hem overkomt en hij zelf ;er nooit iets aan kan doen; en nog steeds doorgaat met gedrag dat het niet gemakkelijker maakt voor mij.
N.B Ik heb nu een zoon ook met Asperger maar met begeleiding en hulpverlening krijgt hij wel de aandacht en de kans die hij verdient.
Ik geef deze draad niet door in zijn opvoeding,maar laat het bij mij stoppen,en geef hem alle steun,liefde en aandacht.
Een vader hoort voor zijn kind te zorgen!....en niet andersom.

M.V.G
partner van angeline

schoolvakantie is bijna voorbij...

De laatste week van de schoolvakantie is begonnen,het is nu ook lang genoeg
geweest begin ik te merken de laatste week....slecht eten(ontbijten)minder regelmaat
omdat ik s'morgens werken ben.
Het ontbijt wordt overgeslagen en asperger senior is niet in staat om hem tot het ontbijt te krijgen omdat hij al genoeg aan zichzelf heeft.
Zodoende gaat hij om 12.30 ontbijten en is de morgen zonder echt te eten voorbij,met het gevolg dat hij weer niet bij is gekomen en weegt hij nu 31 kilo en is inmiddels 1.40 m dus niet echt een flinke jongen.
Gisterenavond na een flinke woordenwissling met zoonlief,en dat gaat er echt niet altijd rustig aan toe want hij heeft altijd gelijk(denkt hij) en wil ook op dat moment niet toegeven dat het niet goed voor hem is.
Na mijn werk vandaag was hij dan ook poeslief en was om elf uur vanmorgen uit zichzelf gaan ontbijten jah! dat is heel wat.
Om 12.30 is hij weer komen eten want dat moest hij en heeft hij ook gedaan,ook is hij vandaag uit zijn hol gekomen(zijn kamer) en is hij buiten gaan branden met een vergrootglas want hij moet iets doen ....niks doen is zinloos en kan niet.
Hij is erg bang nog steeds van insecten dus dat maakt het voor hem niet aantrekkelijk om naar buiten te gaan.Toch heeft hij het gedaan dus wel goed van hem,ik zeg ook niet dat hij zijn best niet doet want dat doet hij zeker wel.....daar ben ik ook echt wel trots op,
maar het valt niet mee om hem op te starten.
Daarna is hij nog even meegelopen naar het nieuwe schoolplein kijken ook omdat het moest.....liever niet...en daarna mee naar mijn ouders en is hij daar even gaan schommelen dus ook weer buiten,hij blijft het toch proberen ondanks dat hij erg bang is bijen e.d.
Ook manlief is buiten bezig echt goed van hem ondanks zijn heftige rugpijn maakt hij de plaats tot een paradijsje voor jong en oud en ook poesvriendelijk want ook die krijgt een eigen plekje droog en kan uit de zon gaan liggen,ik heb mijn terrasje en ook nog wat tuin niet teveel want het wordt rustig en onderhoudsvriendelijk gemaakt.
Het oude speelhuisje(hout) van onze zoon wordt nu zo langsaamaan aan afgebroken,ook hier hebben we veel herinneringen aan,hij heeft hier wel 8 jaar lang in gespeeld gehangen,geschommeld,geklommen in de zandbak gespeeld hele gesprekken gehad met zijn vriendinnetje zij lag dan in de hangmat en hij zat op de schommel of andersom.
Mijn vader heeft het huisje gebouwd toen hij ruim een jaar was dus er zitten veel goede herinneringen aan plus er komen nog honderden roestvrijstalen schroeven uit want het is ook
superstevig gemaakt natuurlijk door mijn vader en mijn vriend die beide erg precies zijn.
Dit hout wordt nu hergebruikt o.a. voor de poes en voor een hangoppottafeltje wat aan de muur komt zodat er niet veel meer op de grond komt te staan,onderhoudsvriendelijk.
Dus al bij al komt alles goed....
De Emdr loopt nu ook bij mijn vriend hier kom ik later nog op terug...
(blogje is afgeschreven op 18-8-2011)
Vandaag(Donderdag)met zoonlief naar het winkelcentrum geweest,eerst weerstand maar later kwam het toch weer goed dit tot zover even hier...

Oostenrijk 2011

Ook dit jaar zijn we weer naar Oostenrijk op vakantie geweest met onze zoon samen voor de vijfde keer dit jaar.
Het was er weer erg vertrouwd en rustig,schoon,mooi en dat is erg fijn.
Alleen de voorbereidingen zijn zoals elk jaar erg stresvol voor beide mannen,ze verliezen het overzicht en zoeken naar houvast.
Ik persoonlijk vond dat mijn vriend het dit jaar het heel goed heeft gedaan ondanks hij niet bijzonder goed in zijn vel zit.
Op de heenreis heb ik het begin gereden omdat het vertrek erg veel stres gaf bij mijn vriend,na 125 km heeft hij het roer overgenomen en de overige kilometers volgemaakt,het is in het totaal 748 km rijden naar de plaats van bestemming.
Een hele tocht dus,onze zoon kijkt onderweg naar de DVD luistert muziek,en heeft zijn DS(spelcomputertje) bij dus die vermaakt zichzelf de gehele weg.
Daar aangekomen hebben wij met zijn drietjes de auto leeggeladen en zijn we lekker wat gaan eten in ons vertrouwde appartement wat weer heerlijk schoon was,wat wij drieen heel belangrijk vinden.
Bij aankomst heeft de zoon des huizes ons naar het appartement gebracht en verder laten ze je gewoon lekker met rust,zodat je gewoon je privacy hebt en niet verplicht bent hele gesprekken aan te gaan als je daar geen behoefte aan hebt,dus dat is fijn voor de mannen.
Mijn ouders zijn dezelfde dag vertrokken,en zaten daar in een Hotel op loopafstand van +/- een kwartier bij ons vandaan,het Hotel waar wij ook tweemaal zijn geweest maar met een kind vinden wij het prettiger een eigen etage/appartement te hebben daar.
We hebben ons de gehele tijd goed vermaakt,het enige nadeel was de rug van mijn vriend(slijtage)die al vrij snel protesteerde tegen het wandelen bergopwaarts,dus zijn we het tempo flink gaan verlagen en hebben veel liftjes genomen zodat we meer af konden dalen.

Ook mijn moeder die pijn heeft in haar knie en onze zoon die ook wel snel iets voelt kwam dit goed uitdus de invulling van de dag werd daar op aangepast en dat ging goed,het was heel gezellig om ook zo samen met mijn ouders in de berghutten een hapje samen te eten en te drinken.
Wat mijn vriend normaal niet snel wil,omdat hij liever in de bergen op een rustigere plek wat drinkt puur in de natuur.
De terugreis was lang wel zo'n tien uur,file erbij,maar dat mocht de pret niet drukken,we hebben het genomen zoals het was en complimenten voor mijn vriend die de rust nam om gewoon op ons gemak naar huis te rijden en de terugreis voor lief nam en dit ook als bij de vakantie erbij horende te zien.
Met één woorde het was er weer FANTASTISCH,
en als je dan hier weer terug bent dan denk je wat is het daar toch heerlijk rustig tegenover hier...druk,meer op elkaar wonend,meer geluiden.etc.