De Ontknoping

Na veertien jaar samenwonen komen wij erachter dat mijn vriend het Syndroom van Asperger
heeft.
2003 stort ik in met het gevolg dat mijn vriend kort daarop ook instort en dan nog dieper als ik zelf.
Even in het kort In 1983 leren wij elkaar kennen,via mijn broer komt hij bij ons,en er is meteen een vonk tussen ons en doordat zijn vrienden hem erop attenderen dat ik ook een oogje op hem heb heeft hij " het" door,en onderneemt actie.
Juni 1983 verkering het begin van ons relatie... een mooie zomer zon,strand en liefde.
Daarop volgen hele hectische jaren vooral voor hem,moeilijkheden met zijn broers thuis(pesten)
niet met mij om mogen gaan van mijn ouders etc.
Moeilijkheden met werk en werkgevers,collega's steeds duikt er wel weer iets anders op.
En waarom??
In 1989 gaan we samenwonen ik ben dan 21 hij 23 we hebben een huis weten te krijgen via maatschappelijk werk omdat het voor hem thuis niet meer uit te houden is.
Hij is het zwarte schaap thuis en waarom??
Met zijn vader heeft hij op dat moment een hele goede band en nog steeds ,gelukkig!
We beleven samen redelijke goede jaren voor mij iets beter dan voor hem want zijn leven wordt
getekend door vele stemmingswisselingen en zeer sombere tijden.
Dit valt voor mij ook vaak erg zwaar maar leef ermee door,vaak achteraf gezien was ik erg moe
en werd ik weleens niet goed (flauwvallen e.d. migraine) maar wist niet waardoor dat kwam
was hier niet van bewust dat het zo zwaar was om met hem te leven en mee te leven.
Vele dingen hebben zich voorgedaan die ik achteraf aan zijn autisme kan bestempelen maar toen hier geen benul van had.
In 1999 besluiten we na lang wikken en wegen toch voor een kind te gaan,alles is op dat moment stabiel en we zitten beiden best goed in ons vel en zijn er klaar voor.
We vinden niet dat ons dat ontzegd kan worden en wij ook recht op een kind hebben net als ieder ander,ook al gaat het ons niet altijd gemakkelijk af en is het een zware tijd geweest.
we gaan er helemaal voor, na één vroege miskraam raak ik na ongeveer ruim een jaar inverwachting ,Jippie het geluk kan ons niet op.
NA drie maanden erg misselijk,ook s'nachts gaat de misselijkheid een beetje over en mijn vriend trekt me er goed doorheen door lekker met mij te wandelen en heerlijk te koken elke dag.
Elk bezoek bij de verloskundige is hij erbij en dan 15 maart 2001 wordt onze zoon geboren(
na een hele zware bevalling(waar ik nu de gevolgen van heb) het geluk kan ons niet op !
Onze hond dan 14 jaar reageert er gelukkig goed op (blind en suikerziekte) waar ik heel erg bang voor was geweest al die tijd,de hond leeft op ik en mijn mannetje leven op!
Drie maanden daarna beginnnen we in ons pas gekochte huis te breken en te verbouwen,9 maanden lang...
en ondertussen gaat alles door de hond(met suikerziekte) ons zoontje van dan pas drie maanden,ons werk van beide,ik heb er dan nog een scholing bij met het nodige huiswerk,mijn vriend met zijn nieuwe werk etc.
In Febr. gaan we er wonen fijn alles nieuw en klaar,onze hond heeft het goed naar zijn zin en wij met drietjes ook.
Totdat met kerst onze hond zo ziek wordt dat we hem in moeten laten slapen,onze nachtmerrie wordt werkelijkheid.
Ik leef nog wel maar wordt snel moe,kan mijn zoontje zijn verjaardag niet meer goed aan en met mijn verjaardag trek ik het niet meer ik stort in tijdens mijn werk.
Ik krijg hyperventilatie en hele erge huilbuien en vindt nergens niks meer aan!
Enzo kom ik via de huisarts bij een psycholoog terrecht samen met mijn vriend die iets later als ik na mij instort(door zijn asperger ook).
Ik krijg daar gesprekken appart en alles komt naar boven en wordt besproken,mijn vriend idemdito en na al één of twee gesprekken komt naar voren dat het waarschijnlijk bij hem te
maken heeft met Autisme....
Dit wordt mij vertelt in een gesprek en ik breng het later bij mijn vriend,zo van ze denken dat jij
autistisch bent en dat ik daardoor ook ingestort ben(omdat dit heel vaak gebeurt bij partners van iemand met ass ,e.d.)
Voor mijn vriend is dit een ware bevrijding hij weet nu dat het ergens door komt dat hij niet meekan met alles (sociaal,werk etc) en dat het niet aan hemzelf ligt,dat hij lui is of niet wil.
Voor mij valt er ook héél veel op zijn plaats en zo komt er dus voor ons na vele vele jaren van
onwetendheid "de ontknoping" Autisme