Wij komen daar bij de training waar hij nu 1 1/2 jaar traint en hij zegt tegen niemand iets...hij weet niet hoe hij moet doen net voor de training.
Ga je gooien met de bal of blijf je nog even staan,de meeste kinderen gaan lekker met een bal gooien en spelen samen,hij niet..
Hij gooit nu een bal naar mij en ik gooi hem dan terug naar hem,om deze tijd voor hem op te vullen.
Met de kinderen wisselt hij geen woord,hij geeft antwoord als het nodig is en dat is het dan wel.
Ik vindt dit niet fijn om te zien maar het is zo,hij vindt het moeilijk om iets te zeggen en weet niet wat hij moet zeggen,geeft hij aan.
Vorige week had ik het met hem erover om een andere sport te gaan zoeken die beter bij hem past,waar je minder met elkaar moet...het is immers een teamsport.
Dit viel niet in goede aarde hij werd boos, "ik nam hem alles af" kreeg ik te horen en hij ging immers om te sporten omdat dit goed voor hem was(zijn doel) en hij gaf aan hiermee tevreden te zijn.
Ik heb ook gezegd dat hij er niet onderuit hoeft maar dat ik dacht dat hij het ook niet fijn vond.
Ik ga hem dit zeker niet ontnemen,maar hoop wel dat hij gaat beseffen dat hij vaak met tegenzin gaat en er misschien toch niet veel uithaalt voor zichzelf, maar er ook niet onderuit durft te gaan,hij zegt ook "dat vindt de leiding niet fijn als ik ermee stop"waarop ik zeg daar hoef jij niet naar te kijken,jij moet het leuk vinden.
We laten het even zo en zien wel waar het schip strand,onze thuisbegeleidster geeft ook aan,dat het voor hem nu een gewoonte is geworden en dit ook daarom niet graag op zal geven....en om iets nieuws te beginnen is veel enger en moeilijker voor hem.
Onze begeleidster had het over judo,ik vindt dat echt een contactsport en best intiem,zei gaf aan dat hij hier veel van kan leren en het gewoon kan worden om hiermee om te gaan,ik zie dat anders...het is voor hem een vechtsport en hij houdt niet van vechten,hij is vies van veel dingen ook van lichamelijk contact en weet niet hoe hij moet doen in het aanraken van vreemden dit is echt moeilijk voor hem.
Ik weet van mijn vriend dat hij dit ook echt niet zou gaan doen.
Dan denk ik op mijn beurt kun je dit dan echt weg halen of is dit gewoon bij autisme en kun je hier niet zomaar even overheen stappen...
Het blijft moeilijk.....
5 opmerkingen:
Hey,
Sport,een hekel onderwerp naar onze kinderen toe...Ik probeerde al een aantal sportclubs maar telkens was het de leiding die vond dat zoonlief niet pastte in de club. Vanwege het autisme moet ik dan zeggen daar ook hij van zichzelf niet direct wist wat er van hem verwacht werd, de opdrachten niet vlug genoeg begreep en ga zo maar door. Echt schandalig hé.
Ik ben dus blij als ik hoor dat jouw zoon dan toch in een sportclub welkom is. Dat samenspel is moeilijk maar de leiding zou hier kunnen helpen. Een beetje meer indivudele aandacht en hups. Misschien eens over praten met die leiding?
Ikzelf begrijp niet goed waarom ze ons dikwijls vertellen dat een gevechtssport goed zou zijn. Dat contact maken niet alleen maar ook de manier waarop ze hier mee zouden kunnen omgaan.
Als je twijfelt, kan je hem misschien eens laten proeven van een bijkomende sport, zonder die handbal weg te nemen. Waarschijnlijk kom je dan wel te weten wat hij fijner vindt.
Onbegrijpelijke
bedankt voor je reactie,ja idd eigenlijk wel fijn dat hij bij deze club wel mee mag doen daar is nog nooit iemand hoe dan ook afgewezen,en als ik zo eens rondkijk zijn er daar wel meer die ADHD of autisme of aanverwant hebben,dus wat dat betrefd,die horen er gewoon wel bij dat is waar.
JA en vechtsport ik snap dat ook niet maar idd laten proeven aan iets
is geen gek idee,bedankt Angeline
Ik lees je blogs geregeld. Herken er vaak wat in. Ik begrijp ook niet goed waarom judo altijd zo aangeprezen wordt voor ASS kinderen. Ik heb een keer een proefles gevold (nou ja, ons zoontje dan), maar ik vond het helemaal niks en hij ook niet. Ik heb me ook voorgenomen dit ons niet aan te laten praten, ik weet gewoon dat judo niet de juiste sport is voor ons zoontje. Ik vind het overigens heel knap dat je zoontje op handballen zit!
hoi Ria
Bedankt voor je reactie,;-))Leuk dat je mijn blog ook regelmatig leest.
Nee,idd Judo,echt raar dat ze daar toch mee aankomen telkens weer als ik dat zo hoor,hier en daar.
grt Angeline
Jasper is als 8-jarige een keer op proefles geweest bij judo, dat was nog voor zijn diagnose. Francky had hem gebracht. Toen ze terugkwamen, wel ik weet niet wie er bozer was: F., omdat J. niet wilde meedoen, of J. omdat hij gedwongen werd iets te doen wat hem niet lag. Maar toen wisten wij, en hij, nog van niets.
Bewegen: Jasper voelt zich het best alleen. Daarom laten wij hem zoveel mogelijk te voet naar huis komen na school. Een wandeling van 20 minuten. Hij geeft zelf aan dat dat deugd doet.
Een reactie posten