Onverwacht bezoek.....op 9/11

Gisterenavond lagen we lekker relaxed onderuit op onze hoekbank met zijn drietjes,toen er ineens iemand voorbij liep en naar hier kwam gelopen het was al donker en ik zei al meteen;ik ga niet open doen s'avonds er komt hier van alles voorbij.(je weet maar nooit)
Dus er werd aangebeld en even deed niemand open,mijn vriend stond op om te gaan kijken en ineens staat een oude schoolvriendin met haar man voor het raam.
Nou wat ben ik geschrokken in eerste instantie omdat ik het niet vertrouwde wie er aan de deur kwam en op de tweede plaats omdat ik hun ook niet verwachte.
Het was donker bij ons in de kamer er brandde alleen twee kaarsjes(gezellig)en ineens waren hun er.
Mijn vriendin merkte wel bij het open doen dat ik hun niet verwachtte en zeiden al meteen..oh jullie wisten niet dat wij kwamen dan gaan we weer meteen.
Nee zei ik,;kom binnen"en wilde hun zeker niet wegsturen natuurlijk,dus ons zoontje begon al op te ruimen voor op tafel het een en ander.
En mijn vriend deed de sfeerverlichting aan,er was dus een misverstand ik had deze afspraak niet opgeschreven de laatste keer in Juni,toen wij bij hun op visite waren ......heel vervelend.
Ik ben snel koffie gaan zetten en had gelukkig nog appelflappen in huis en nog van alles, maar ik was niet echt voorbereid en mijn vriend natuurlijk helemaal niet op visite.
De koffie stond al snel op tafel en de visite bleef aangeven dan gaan wij zo weer,
ik wilde dat niet hebben hun hadden immers ook oppas ingehuurd en komen toch een half uurtje van huis gereden dat vindt ik dan ook niet fijn.
Wat voelde ik mezelf opgelaten....ik droom vaak dat er onverwachts visite komt en ik niks in huis heb en nu werd mijn nachtmerrie nog werkelijkheid,voor mijn gevoel dan.
Terwijl er eigenlijk niks aan de hand was,er was nog genoeg in huis maar normaal doe ik nog iets extra's op tafel zetten,een warm hapje of iets dergelijks..
Maar hun wilde verder ook niet dat ik iets warm ging maken...het was allang goed.
We hebben tot zo'n uur of 12 gezellig zitten buurten en natuurlijk met steeds de grap ertussendoor dat ik vergeetachtig wordt etc. dat zal ik nu wel altijd moeten blijven horen.
Later dacht ik nog even terug aan,dat wij het van te voren hadden over 9/11 en dat ik toen nog zei van;het is voor mij een gewone dag net als alle andere" maar dat was het voor mij dus niet,ik(wij)werd rond 9 uur verrast door onverwacht bezoek ....dat was voor mij 9/11 2010,een extra iets erbij om deze datum niet snel te vergeten.

verantwoordelijkheidsgevoel (vervolg)geschreven door mijn aspergerpartner W

Ook heb ik dit gevoel van overbelasting bij mijn vader.
Volgens deskundigen ben ik te vroeg geparentariseert met als gevolg dat ik me
in sterke mate verantwoordelijk voel voor hem.
Helaas kan ik die verandwoording emotioneel niet dragen.
Dit is geen normale situatie want een kind moet zich in principe geen zorgen hoeven te maken of
verantwoordelijk te voelen over zijn ouder(s), maar een vader met autisme daar voel je bij aan dat deze steun nodig heeft en door sommige gedragingen maak je je vanzelf zorgen.
Dus wat ik mijn hele leven al probeer te doen is steun geven en me zorgen om hem maken.
De omgedraaide wereld.
Dit is zeer belastend en doet aan mijn depressieve stoornis geen goed en is mogelijk een van de oorzaken misschien ook van mijn extreme vermoeidheid.
Eigenlijk vraag ik me af of ik wel weet wat mijn vader van me "vraagt" en eigenlijk weet ik dat helemaal niet.
Vraagt hij wel "iets" ? Of probeer ik te geven wat hij helemaal niet vraagt ?
Probeer ik te geven wat hij aan mij als vader zoon hoort te geven ?
Kan ik dit niet ontvangen zodat hij dit niet geeft ?
Of kan hij niet geven zodat ik niet ontvang maar ga geven.
Dit heeft vooral betrekking op het emotionele deel,hoewel met praktische dingen ben ik ook
altijd op mezelf aangewezen geweest.
Ja , ben ik "slachtoffer" van mijn autisme of van zijn autisme ?
Hoe het ook is deze lijn ga ik niet voortzetten met mijn zoontje.
Ik hoop dat ik snel ga begrijpen wat mijn zoontje van me "vraagt" en dit ook kan "geven"
wat niet zeker is , dan wordt hij "slachtoffer" van mijn autisme.
Gelukkig is A er die dit wel kan geven.
Helaas is mijn moeder vroeg weggevallen en heb ik dat nooit gekregen
wat A weg kan geven of kon ik dat wel ontvangen ?
Ben ik "slachtoffer"van zijn "autisme" of mijn "autisme" ?


W

verantwoordelijkheidsgevoel(geschreven door mijn partner W)

De school is weer begonnen en A gaat s'avonds één keer in de week sporten , dit houdt in dat
dat ik deze ongeveer anderhalf uur er voor ons zoontje moet zijn.
Als A gaat sporten doet hij tegendraads en is dan moeilijker aan te sturen.
Het geval doet zich voor dat voor zij vertrekt hij moet stoppen met spelen en met mij tv gaat kijken.
Zet maar "iets" op voor hem wordt er gevraagd en direct voel ik me overvraagt , ik weet niet wat dat "iets" is en ik "moet" "iets" met hem doen (tv kijken) en "moet" me dus aanpassen aan zijn niveau.
Wat weer voelt als overbelasting.
Wat is mijn rol bij het samen iets doen en wat doet een vader met zijn kind.
Ik probeer deze rol zo goed mogelijk in te vullen met de thuisbegeleiding maar
dit geeft een sterk gevoel van overbelasting.
Helaas heb ik met een autistische vader nooit het voorbeeld gehad hij deed alles voor me maar niets met me en helaas een autistische vader (zonder hulp) laat hier vele steken vallen met alles doen voor je en hierdoor ben ik min of meer emotioneel verwaarloost en heb ik een zeer turbulente jeugd gehad.
Mijn zoontje komt nu op de leeftijd zo oud ik was waarop mijn moeder ziek werd en ik weinig steun heb kunnen en mogen ontvangen in deze tijd.
Ik merk dat ik probeer te geven wat ik zelf maar tot mijn 9 jaar heb ontvangen (steun en veiligheid stond vanaf toen op een laag pitje) en was emotioneel gezien op mezelf aangewezen)
Ik put wat ik geef aan ons zoontje sterk uit mezelf (verstandelijk ) maar iets met hem doen is zeer moeilijk iets voor hem doen gaat wel.
Omdat ik niet wil dat hij er emotioneel alleen voor staat,doen we extra ons best op de punten
die ik minder heb mogen ervaren.
Maar om in te schatten en wat hij nodig heeft en wat ik voor hem en met hen "moet" doen is zeer moeilijk en het resultaat is dat ik op die momenten meer probeer te geven dan ik ooit heb ervaren
en vind dat ik dingen moet kunnen die(achteraf na evaluatie met de begeleiding niet hoeven)
overbelast ik met zelf zeer en kom op die momenten eigenlijk tot "niets" meer dan iets voor hem te doen en niets "met" hem.
Dit is het meest haalbare lijkt het en daar moet ik proberen tevreden mee te zijn.
Gelukkig geeft A hem wat ik niet kan en begrijp dat mijn autistische vader dit ook niet heeft kunnen "geven" .
Ik probeer deze lijn niet door te zetten door zo goed mogelijk voor hem te zorgen maar
wat is "goed"?

W