verantwoordelijkheidsgevoel(geschreven door mijn partner W)

De school is weer begonnen en A gaat s'avonds één keer in de week sporten , dit houdt in dat
dat ik deze ongeveer anderhalf uur er voor ons zoontje moet zijn.
Als A gaat sporten doet hij tegendraads en is dan moeilijker aan te sturen.
Het geval doet zich voor dat voor zij vertrekt hij moet stoppen met spelen en met mij tv gaat kijken.
Zet maar "iets" op voor hem wordt er gevraagd en direct voel ik me overvraagt , ik weet niet wat dat "iets" is en ik "moet" "iets" met hem doen (tv kijken) en "moet" me dus aanpassen aan zijn niveau.
Wat weer voelt als overbelasting.
Wat is mijn rol bij het samen iets doen en wat doet een vader met zijn kind.
Ik probeer deze rol zo goed mogelijk in te vullen met de thuisbegeleiding maar
dit geeft een sterk gevoel van overbelasting.
Helaas heb ik met een autistische vader nooit het voorbeeld gehad hij deed alles voor me maar niets met me en helaas een autistische vader (zonder hulp) laat hier vele steken vallen met alles doen voor je en hierdoor ben ik min of meer emotioneel verwaarloost en heb ik een zeer turbulente jeugd gehad.
Mijn zoontje komt nu op de leeftijd zo oud ik was waarop mijn moeder ziek werd en ik weinig steun heb kunnen en mogen ontvangen in deze tijd.
Ik merk dat ik probeer te geven wat ik zelf maar tot mijn 9 jaar heb ontvangen (steun en veiligheid stond vanaf toen op een laag pitje) en was emotioneel gezien op mezelf aangewezen)
Ik put wat ik geef aan ons zoontje sterk uit mezelf (verstandelijk ) maar iets met hem doen is zeer moeilijk iets voor hem doen gaat wel.
Omdat ik niet wil dat hij er emotioneel alleen voor staat,doen we extra ons best op de punten
die ik minder heb mogen ervaren.
Maar om in te schatten en wat hij nodig heeft en wat ik voor hem en met hen "moet" doen is zeer moeilijk en het resultaat is dat ik op die momenten meer probeer te geven dan ik ooit heb ervaren
en vind dat ik dingen moet kunnen die(achteraf na evaluatie met de begeleiding niet hoeven)
overbelast ik met zelf zeer en kom op die momenten eigenlijk tot "niets" meer dan iets voor hem te doen en niets "met" hem.
Dit is het meest haalbare lijkt het en daar moet ik proberen tevreden mee te zijn.
Gelukkig geeft A hem wat ik niet kan en begrijp dat mijn autistische vader dit ook niet heeft kunnen "geven" .
Ik probeer deze lijn niet door te zetten door zo goed mogelijk voor hem te zorgen maar
wat is "goed"?

W