De laatste weken veel dingen tegen gekomen wat moeilijk is voor onze aspies,je blijft er tegen aan lopen en ik vindt het dan ook wel vaak erg zielig voor hen.
En eigenlijk wil ik ze niet zielig vinden dus doe ik dat ook niet maar ik merk dat het leven voor beide een stuk zwaarder is dan voor een ander iemand,ik zeg niet voor mij want voor mij is het ook zwaar dat is niet anders,gelukkig beseffen beide mannen ook dat het voor mij niet makkelijk is en ik ook een last/zorg met me meedraag.
Dat stukje respect wederzijds heb je ook wel nodig van elkaar anders red je het niet samen.
Waar lopen we steeds tegen aan dat is de overprikkeling van beide,de gespannenheid van beide,het druk maken om vele dingen.
Dat het ergens naar toe gaan veel moeite kost voor beide,daarbij is SR natuurlijk ook overbelasd door een voortdurende depressie,waar hij zeer hard tegen moet vechten en ik daar heel heel veel respect voor heb.
Jr loopt tegen het fietsen aan in het verkeer,de angst voor dieren(insecten) het eten wat hem vaak niet goed valt(te droog te nat te hard te zacht etc etc)
De kleding m.n. zijn schoenen die niet lekker zitten,zijn veters die niet strak genoeg zitten,zijn broekriem die strak moet zitten(echt te strak) anders zakt zijn broek af volgens hem etc. etc.
Zo kan ik nog wel heel veel kantjes vol gaan schrijven,maar dat doe ik niet.
Er zijn gewoon heel veel dingen in het dagelijkse leven die je tegen blijft komen en die moeilijk voor hen blijven.
Gelukkig zijn ze heel lief echt allebei,ik wordt echt wel op handen gedragen hier dat is fijn,ondanks dat het voor beide erg moeilijk is doen ze echt hun uiterste best en daar heb ik gewoon heel veel respect voor omdat ik heel goed besef hoe moeilijk het is voor hen om "gewoon"mee te functioneren in het dagelijkse leven.
4 opmerkingen:
Ageline,
Ik herken het wel.
Vanmiddag ging ik naar het centrum.
Mijn verjaardaggeld wilde ik besteden.
Ik kwam uit een boekwinkel en was heerlijk ontspannen en niet bezig met de omgeving.
Toen ik verder nog wat dingen moest en naar huis ging was ik één keer geërgerd.
Nog geen twintig minuten daarna.
Toen thuis was of bijna thuis was realiseerde ik me in één keer weer dat dit had te maken met Asperger.
De misschien te drukke omgevingen?
Ik weet het zo even niet meer.
Dat het alle dagen weer een gevecht is dat kan ik ook erkennen.
Na en paar dagen gewerkt te hebben dan kijk ik heel erg uit naar het weekend.
Donderdag en vrijdag ben ik vrij.
Hier geniet ik van.
Maar zaterdag en zondag vind ik niets aan, want dan is bijna iedereen thuis.
Dan merk ik weer wat het is om autisme te hebben.
Ik voel me vaak alleen en eenzaam.
Wetend dat ik vrienden heb die op me geven, maar toch vaak hun eigen plan trekken.
Dat maakt het de gedachte nog rottiger dat je er alleen voor staat.
Veel aardse dingen waar mensen van houden die boeien me niets.
Ik kan niet meer genieten van een potje bowlen en zelfs uit eten gaan vind ik niets aan omdat alle geluiden veel te hard zijn.
In discotheken kom ik niet want die zijn te druk en op vrouwen afstappen durf ik ook niet.
Bij die gedachte weet ik ook al dat ik geen vriendin zal krijgen.
Of in ieder geval niet veel leuks kan doen met haar wanneer ik al eentje krijg.
Want?
Ook een film kijken hier in huis – of bij haar thuis als dit het geval wordt – zal moeilijk zijn.
Want van veel films wordt ik gespannen door de setting van de film zelf of ik vind ze te eng.
Ook mijn waarden en normen en ouderwetse iedeeën zullen velen niet aanspreken.
Hoe mezelf dan te troosten?
Maar weer op mezelf inpraten dat het beter is alleen te blijven.
Vooral omdat je makkelijk weg kunt gaan als het niet zo goed gaat.
Dat je niet de problemen van een ander erbij hebt en makkelijk je eigen ding kunt doen.
Dat ik het geloof goed kan beleven en ooit nog eens een groot schrijver kan worden als ik hier mijn tijd inzet.
Ook dat ik een eigen bedrijf op kan zetten en dat ik dan misschien veel geld kan verdienen.
En mijn eigen huisje kan kopen en weg kan gaan.
Terwijl; ik Asperger ook een mooi iets vind.
Ik weet wat het is om te overleven en heb veel dingen in mijn hoofd al bedacht.
Ik mag niet zo negatief zijn want zo erg is het niet allemaal wat ik heb want er zijn mensen die er veel erger aan toe zijn.
Ik probeer positief te zijn omdat ik iets kan bereiken wat velen misschien niet kunnen.
Heb bepaalde talenten en originele ideeën.
Maar toch, toch realiseerde ik mij na het lezen van een ander zijn/ haar blog, dat ik als Aspie tussen normale en vreemde mensen inzit.
Als ik het zo mag zeggen.
Krortom, ik weet het even niet.
Groet,
Jan. (je weet wel).
Hoi jan
Ik waardeer jou reacties erg,recht uit je hart,en leuk om het ook van jou te horen hoe jij het voelt.
Ook asperger heeft idd voordelen maar de nadelen wegen vaak zo zwaar.
Maar ook veel goede dingen zeer zeker en met de juiste begeleiding is het een stuk beter dan hoe het vroeger was bij SR asperger toen was er niks!
Grt angeline en bedankt weer JAN
Tja Angeline.
Het leven is niet altijd fair.
Soms loopt het voor iemand met asperger gewoon goed, en wordt het alsmaar beter. De 16-jarige J. begint morgen met examens. Als hij minder presteert, heeft hij het gewoon aan zichzelf te danken (te weinig studeren). Op sociaal vlak doet hij het gewoon prima op school, zonder enige vorm van begeleiding, sinds 2 jaar nu. Op sociaal vlak in het algemeen, trouwens.
Nogmaals zeggen: 3 jaar geleden hadden wij dat NOOIT gedacht van hem.
De moed NOOIT verliezen. En wees maar zeker dat ik weet waarover ik spreek
mvg
Greet
Bedankt Greet ook voor jou reactie en opsteker.
angeline
Een reactie posten