Soms neem je iemand in vertrouwen soms omdat het moet,soms omdat je het zelf wil en vertel je van het autisme van je vriend en daarbij ook vaak nog "van je zoon.
En als ze dan horen dat je al 28 jaar samen bent dan vragen ze "wist je al toen je met hem meeging dat hij "dat" had" ?
En dat vindt ik zo naar klinken en soms zo veroordelend,onbewust doen mensen dat en snappen niet eens wat ze zeggen op zo'n moment,toen ik met mijn vriend meeging was ik 15 jaar en een gewone puber met gewone verliefdheden en geen vooroordelen naar mensen toe,dus ik ben gewoon verliefd geworden op mijn vriend zoals hij toen was en nu ook nog is.
Iedereen verandert in de jaren naar volwassenheid ikzelf ook dus dat is niets bijzonders.
Dus dat zou dan voor hen betekenen dat die mensen nooit met iemand mee zouden gaan die autisme of wat dan ook heeft??ik vindt dit erg onprettig en voel me soms net iemand die met een niet volwaardig mens meegaat in hun ogen,gelukkig weet ik zelf wel beter,ik heb een vriend die eerlijk is en oprecht hij mag dan "anders" zijn maar ook vaak beter als veel partners van vriendinnen die dat anders meemaken en soms ondergesneeuwd worden,weinig ruimte krijgen in een relatie,emoties helemaal niet kwijt kunnen bij hun partner.En wie is er zo trouw als een asperger???
Ook autisme/asperger heeft zijn zeer goede kanten,zo kan ik uren heerlijk praten met mijn vriend en van gedachtens wisselen,mijn emoties kan ik bij hem kwijt....hij steunt met overal waar hij kan....nee dus ik hoef niet eens te denken of ik wel met hem of niet met hem zou mee zijn gegaan.....dat is geen keus...dat doe je gewoon zonder iemand eerst te keuren..... kortzichtig....misschien,onwetenheid,onbekendheid ik weet het niet...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
9 opmerkingen:
Na zoveel jaar weet je voor wie je gekozen hebt, toch? Het feit dat hij bij jou blijft zegt toch ook iets? Een relatie is gewoon 2-richtingsverkeer.
En wat de buitenwereld zegt, het is een cliché: trek je er niets van aan.
Fr en ik zijn 20 jaar samen. En ik weet veel meer, dan wat sommige mensen denken te weten, wat ze over mij zeggen. Te gevoelig, enz. Moet ik mij daarom verantwoorden? Neen.
Moet ik mij dat nog aantrekken? Neen.
Sinds ik pijnpatient ben, moet ik op het werk nergens meer op rekenen van mijn directe baas, en zeker niet van die daarboven. Routineklusjes mag ik nog doen. Trek ik mij dat nog aan? Ergens wel.
Al die operaties en revalidaties, wie was er voor mij: juist, F.
Morgen mag eva naar jeugdpsychiatrie.
J. sluit zich daar (bewust) voor af. Nog iets doorhebben, ikke?
Als F. en ik iets geleerd hebben sinds we haar niet meer mogen alleen laten, dat is gewoon het feit dat we alleen elkaar hebben.
Aan wie kan je zo'n kind toevertrouwen?
2 andere personen, die beiden niet beschikbaar zijn.
En J. natuurlijk, maar dat is niet zijn taak.
@ Greet bedankt voor je reactie idd waar wat je zegt(schrijft)
Jullie weten als geen ander hoe het is en dat zullen er veel nooit weten of zo dicht tot elkaar komen als wij...sterkte nog wat betrefd Eva en goed dat jullie J hier zoveel mogelijk buiten laten...
sterkte nog ermee
De viesie van een autist en een paar vragen van iemand met autisme:
Als eerst het punt waar ik op dit moment tegenaan loop.
Zoals jij zegt ‘wist je al dat hij dat had, toen je met hem meeging’?
Als eerst vind ik dat al een domme vraagstelling.
Maar goed, in ieder geval is het een punt waar ik diep vanbinnen erg mee zit.
De ene keer is het meer aan de oppervlak als de andere keer.
Het komt erop neer dat ik best wel graag iemand zou willen ontmoeten bij wie ik mijn hart kan luchten.
Bij iemand kan zijn waarmee ik kan knuffelen en al die andere dingen die in een relatie voor komen.
Aan de andere kant zou je kunnen zeggen dat ik misschien de negatieve dingen er niet bij wil hebben.
Ook de rest van ‘haar familie’ hoef ik er niet bij.
Ik ga met haar – wanneer ik haar ontmoet.
Niet met de familie.
Dan nog niet eens gesproken over het feit dat ik al meerdere relaties gehad zou kunnen hebben in mijn leven.
Maar er is nog niets serieus geweest.
Niets op een normaal volwassen niveau.
Er is eerlijk gezegd niet eens echt een ‘echte’ vriendin geweest, behalve een scharrel van twee weken toen ik negentien was.
Dit is het rare juist.
In ieder geval komt het erop neer dat dit moeilijk is.
Er is nog iemand uit het verleden die ik erg leuk vind.
Het was een tijd weg, maar de laatste paar dagen is het weer terug.
Maar hoe moet ik in contact met haar komen?
Terwijl ze me eerst niet zag staan of niet veel met me te maken wilde hebben.
Kortom erg lastig.
Dan ook nog de visie op hetgeen dat ik niet van iemand anders kan verlangen met mij samen te gaan leven.
Ik kan een meid mee uitvragen, of me inschrijven op een dating site, maar dan zadel ik een ander op met mijn problematiek.
Moet ik dat willen?
Moet ik het willen dat ik die ene meid die ik net benoemde mee uit vraag en haar erbij vermeldt dat ik wel autisme heb?
Of dit met schaamte heeft te maken weet ik niet.
Maar ik voel me er zo nu en dan best wel eenzaam onder.
Anderzijds is het tegenstrijdig dat ik mij juist erg eenzaam – of rottig is het juiste woord – kan voelen wanneer ik uit drukke groepen mensen wegkom.
Wanneer ik dan eerst weer alleen ben dan voel ik me zo nu en dan erg rottig.
Ook een gevoel van eenzaamheid komt dan weleens naar boven.
Heel vreemd is dat eigenlijk.
Angeline, is het niet zo dat mensen die een relatie hebben met iemand met autisme.
Mee leren over zichzelf?
Misschien wel meer nog dan met een ‘gewone’ partner?
Iedere keer wordt je in ieder geval weer met je handicap geconfronteerd.
Op moment dat je de radio aanzet alleen al.
En er gesproken wordt over arbeidsgehandicapten.
Want ja daar hoor ik ook bij.
Ik hoor dus ook bij diegene met een beperking.
Ik ben dus ook gehandicapt (noem ik het voor deze keer heel erg zwart wit).
(jan, je weet wel)
@hoi jan ja ik snap jou helemaal en toevallig gisteren nog over jou gehad met dit geval wat jij vooraan beschreef,hoe moeilijk het is om een relatie aan te gaan en zeker te onderhouden met alles erop en eraan.Klopt dus helemaal.
Verder de vraag of ik meer tot mezelf ben gekomen met W dan ik met een andere partner is zeker waar,afgelopen dinsdag was er een programma op bij de EO en daarin sprak een moeder over haar zoon dat ze door hem(waarschijnlijk ook een asperger) diep tot haar zelf had kunnen komen...anders moet je dit stukje maar eens terugkijken zie mijn vorige blog en dan ga je naar afleveringen die van 14 Juni is het.
Ja klopt beperking maar zie het niet te zwart wit maar het is wel zo dat kan ik niet ontkennen en zeker omdat je er zelf steeds tegenaanloopt is het een handicap.
Leuk dat je reageert ...en mss is er wel een site waar je in contact kan komen met mensen die ook autisme hebben of er mee om kunnen gaan en waar je wel een relatie mee op zou kunnen bouwen of gewoon een maatje(buddy) die je steunt door dik en dun ...iemand waar je mee kan praten en je vertrouwen geeft...er is echt wel iemand ...
succes..grt Angeline
Angeline,
Je legt je vinger op de goede plek.
Dat is dus ook wat ik erg mis.
Gewoon iemand die je steunt door dik en dun.
En dan alle andere dingen in een relatie zou je bijzaak kunnen noemen.
Er zijn belangrijkere dingen, 'dan al die dingen'.
En dan over het forceren.
Ik bedoel, moet ik wachten tot ik iemand tegenkom?
Wachten op het feit dat er iemand in mijn leven komt die voor mij is bestemd.
In gebeden heb ik wel aangegeven dat ik graag alleen wil blijven enzo, of graag kluizenaar wil worden.
Maar anderzijds ook niet.
Het lijkt zo te zijn alsof ik dit niet weet, wat ik zelf werkelijk wil.
Het domme is juist dat je die dingen - zoals verliefd worden - niet onder controle kunt hebben.
Als de vonk overslaat, dan slaat deze over.
En ja, nou ja...
Dan ook nog op de momenten als ik bijvoorbeeld helemaal alleen ben op feestdagen, dan verlang ik naar 'intimiteit'.
En ben ik bij mensen in een drukke groep, of heb ik veel sociale contacten een paar dagen achter elkaar.
Dan verlang ik naar rust en helemaal niemand om me heen.
Je zou haast naar een gouden evenwicht moeten zoeken.
En trouwens als ik heel diep vanbinnen zou kunnen kijken dat is toch het enige wat ik wil 'is rust, kalmte en innerlijke vrede'.
En ja, ik loop ook iedere weer tegen dingen hier thuis aan.
Dat is het lastige.
Autisme is dus ook wel degelijk een beperking.
oh ja, groet, jan.
@ bedankt voor jou reactie weer ik begrijp het heel goed wat er in jou omgaat en idd verliefd worden heb je niet in de hand,..en of het op je pad komt ja ze komen je niet thuis halen in ieder geval....vaak in sociale gelegenheden,hobbyclubs,wat dan ook zou je iemand tegen kunnen komen,busreizen voor alleenstaande mss een idee is wel heel erg groots voor iemand met autisme,trouwens voor mijzelf zou het ook heel groot en heftig zijn.
Hey,
Mensen zijn de eersten om te veroordelen spijtig genoeg. Als men beter op de hoogte was van deze handicap dan wist men dat men geen eerlijker partner kan hebben, dan wist men dat als deze mensen zeggen: IK HOU VAN JOU, oprechter is gezegd dan ooit en ga zo maar verder.
Onbegrijpelijke
Hello, I log on to your blogs on a regular basis. Your writing
style is witty, keep doing what you're doing!
Here is my web page :: ecommerce web design
Een reactie posten