Vorige week heeft asperger senior zijn eerste keer echt EMDR gehad,dit na een vijftal vooraf gaande gesprekken bij de psychiater waaruit duidelijk is geworden waarop er ge-EMDRd zou gaan worden,dit zijn nogal wat dingen dus het is voorlopig nog niet klaar.
De eerste sessie zal ik het maar noemen is met resultaat,er is veel naar boven gekomen veel onverwerkt en weggestopt verdriet en schuldgevoelens.
Het is erg goed voor hem dat dit eruit komt,want dit kan wel de depressies veroorzaken,en ook is duidelijk nu dat dit ook de positieve ervaringen blokkeert als je het niet verwerkt hebt.
Dus er ook geen goede herinneringen meer zijn en dat is erg negatief om zo'n beeld te hebben van je verleden.
Er zijn ook wel goede dingen geweest alleen die zijn door trauma's en dus veel onverwerkt verdriet meegesleurd in de weggestopte niet verwerkte emoties.
Het is erg zwaar dat merk ik wel en kost dus bakken vol met energie,ook geeft hij aan dat hij sommige dingen nu nog niet aan kan en dus later daarmee bezig wil.
Ik heb hem ook gezegd dat hij dit heel rustig aan moet doen omdat het anders teveel wordt dus averechts werkt.
Er wordt tijdens zo'n behandeling veel gevraagd en emoties die naar boven komen daar wordt op in gegaan,de behandelaar kiest de juiste emotie waar deze op verder blijft gaan,door bewegingen te maken en de hersenen af te leiden wordt de informatie opnieuw naar boven gehaald en op een andere manier teruggeplaats ook met positieve beelden erbij.
Zo wordt je eigenlijk als het ware gereset,en kan je er wel iets mee dit betekend wel dat de verwerking eigenlijk nu pas begint en er een soort korte rouw in werking treed.
Zo is onze ervaring tot nu,hopelijk blijft het de volgende keren ook goed gaan want je moet er zelf ook echt achter staan en intensief aan mee werken plus je moet er zelf voor openstaan om je eraan toe te geven.
Voor mijn vriend is dit echt een goede ervaring en hij heeft nu ook echt resultaat kunnen voelen,dus wij zijn er positief over.
En alles wat het doet is meegenomen voor de toekomst.
Met dank natuurlijk aan de zeer goed invoelende psychiater.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Ikzelf kan mij daar in herkennen.
De zoon liefst niet.
Wij houden hem liefst buiten zo'n dingen. Tot nu toe lukt dat wel.
Zijn zus opgenomen deze zomer?? Pas nu kan hij er over praten.
Vervolgreactie. De zoon heeft in de herfstvakantie, op de terugweg van de bibliotheek nog iets gezegd: "ik heb empathie".
Natuurlijk heeft hij dat. Wij weten dat al lang. Wachten tot hij het zelf een keer zei. Dat is belangrijk.
Nav weer een gesprek met mijn zeer emotionele scheidende zus, hebben F en ik een zeer verhelderend gesprek gehad.
Wat voor jullie mss kan helpen: we hebben nogmaals overlopen wat wij gedaan hebben om de zoon te krijgen waar hij nu is.
Bloed, zweet en tranen, zoals het liedje zegt.
Het resultaat mag er zijn.
De grootste insteken waren humor, en uitleg.
Humor: cowboy Henk, Monthy Python, en dergelijke.
Uitleggen, moeten we nog (te vaak) doen.
Ikzelf ben al heel tevreden dat hij hij mij aanvaardt in de pijndagen.
Greet
Een reactie posten