dat de medicatie tegen de prostaatkanker niets meer deed,een klap in ons gezicht.
Ik was erg verdrietig en besefte heel goed dat dit een aflopende zaak ging worden,maar een mens blijft hoop houden.
Ook mijn schoonvader bleef hoop houden zo ook Asperger Sr.
Maar September bleef hij vaker weg,we merkte dat hij steeds vaker thuis
bleef en toen ik hem belde zei hij;ik ga nergens meer naar toe heb er geen zin meer in,toch probeerde ik hem over de streep te trekken.
Maar in Oktober merkte we wel dat het echt niet meer lukte,hij belde
dat hij een ongeluk had gehad met de auto... foute boel dus.
Vanaf die tijd zijn wij weer naar hem toe gegaan,vreselijk wat was het daar verwaarloosd,een man met autisme die alles verzwegen heeft dat
het allemaal niet meer ging en totaal ontredderd in een koud huis zat.
Ja ook de kachel werkte niet en dan zo alleen in een huis met 25 wilde katten om hem heen.
Je weet niet wat je aantreft,dat kan je je niet voorstellen,buikpijn hadden wij ervan dat kan ik wel erover zeggen.
Ik heb toen de huisarts hierover ingelicht en die is langs gegaan en ook binnen gelaten.
Of hij dit kon waarderen kan ik niet zeggen maar het was nodig dat is zeker.
Daarop volgend is er thuiszorg ingezet wat mijn schoonvader echt niet nodig vond!en hen ook meerdere keren om de tuin probeerde te leiden.
Maar ik heb voet bij stuk gehouden zo ook Asperger Sr en zijn broer en schoonzus......dit kon zo niet ...je ziet zoiets soms op TV maar dit was echt...en dan bij jezelf.
Zo zie je in dit geval een man op leeftijd,erg ziek ,autisme, zichzelf
zo lang mogelijk reddend,niets vragen of klagend maar wel verwaarlozen.
Ondervoed geraakt niks te eten in huis,alles vies en vuil...echt erg!
En je kon er niets aan doen...met al die wilde katten je kon er niet meer komen, bij een man die niet anders wilde leven andere normen en waarde aangenomen had,is erg moeilijk om hier ook afstand van te hebben moeten nemen.Ook uit zelfbescherming, maar nu moesten we echt ingrijpen en drastisch meteen.
Pa probeerde er nog op alle mogelijke manieren onderuit te komen,maar we hebben ons nu niet laten wegsturen dit ging nu echt niet dat zou onverantwoord zijn geweest.
Uiteindelijk verzorging en verpleging in huis weten te praten,maar ook door hen liet hij zich niet verzorgen,dit kon hij nog makkelijk zelf!
Dus niet , helaas hebben wij half December afscheid van hem moeten nemen na nog geen twee dagen nog in een hospice te zijn geweest.
Het was een moeilijke zware tijd om voor iemand met autisme die de regie erg in eigen hand wilde houden,maar hem toch ontglipte.
Wel hebben we hierdoor contacten met familie deels weer op kunnen pakken wat ook door autisme in de familie naar de achtergrond was geraakt.
Pa was wel dankbaar maar voelde zich echt teveel voor ons en heeft tot het laatste toe geen krimp gegeven en is op een bepaalde manier niet tot last willen zijn.
Alle problemen erna zijn goedgekomen,het huis is leeg geruimd de poezen zijn deels opgevangen,iets waar wij ons al jaren zorgen over hebben gemaakt.
De crematie was ook wonderbaarlijk erg mooi!wat wij ook nooit verwacht hadden met een los zand gezin, nu verder met de verwerking maar het is goed zo...het gaat toch zoals het gaat dat hebben we wel geleerd met deze ervaring.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten