zondag 19 oktober 2008

Herstvakantie overleefd....


Vandaag de laatste dag van de herfstvakantie,dit heeft weer veel energie gekost voor ons allen.
Mijn vriend kan het niet in zijn geheel opvangen en Woensdag had hij het ook echt gehad zijn
hoofd was leeg en toch moest hij iets met mijn zoontje aan al die tijd dat ik werken was.
Gelukkig had ik Woensdag vrij dus konden we zelf even weg,zijn we lekker gaan wandelen in
de bossen met zijn drietjes en boodschappen wat ook nog moest gebeuren,ondanks het dempige weer hebben we het toch gedaan.
Anders hadden die twee(mannen) heel de week binnen thuis doorgebracht dus het moest.
Donderdag is altijd een zware dag voor mijn vriend dan ben ik de hele dag weg en is het erg lang om met ons zoontje heel de dag door te komen,
toch is hij met hem gaan hardlopen samen en lekker in bad gegaan daarna,maar dit kost hem bakken vol met energie maar heeft het toch gedaan voor hem,heel lief dat wel.
Jammer dat hij niet gewoon op een ontspannen manier dit kan doen en er ook nog zelf van kan genieten(zonder mij)
Als ik er niet bij ben lukt dit hem niet goed,hij is dan verantwoordelijk en moet hem sturen en dat is moeilijk,hij weet hoe het moet maar toch lukt het hem niet.
De medicijnen is hij ook af aan het bouwen want die brengen alleen maar vermoeidheid die hij
en wij als gezin niet kunnen gebruiken,dit belemmerd in zijn functioneren.
Je kunt niet steeds in bed gaan liggen of elke dag uitslapen,dit brengt je ritme in de war en
je hebt een gezin waar je in mee draait.
Plus kun je s'nachts niet meer slapen en is je ritme weg,waar je ook niet beter van wordt.
Al bij al is het maar een beetje aantobben maarja,we proberen hierin toch een oplossing te vinden in de vakantie mss kan ik iets meer thuis zijn dan zodat het niet zo snel escaleert hier.
Dinsdag heb ik een gesprek met onze hulpverlener misschien dat die iets kan betekenen we
wachten rustig af.

9 opmerkingen:

Anoniem zei

Hi Angeline,
Ik heb je blog toevallig ontdekt, en hij is ontzettend herkenbaar. Mijn vriend heeft naar alle waarschijnlijkheid asperger, maar (voorlopig) geen diagnose. We zijn meer dan tien jaar samen en hebben twee superleuke kids (dochtertje van 2, zoontje van 7 maanden). We zijn alletwee dol op ze, maar toch overheerst bij mijn vriend regelmatig de vermoeidheid, het gevoel van 'mijn hoofd zit overvol', en verdrinken in details, traag en nauwgezet werken zonder prioriteiten te kunnen stellen. Gevolg is dat hij vooral nog met zijn (verdoorgedreven) hobby's bezig is (vlucht?) en thuis aan niet veel meer toekomt dan slapen. Zijn dag-nachtritme is de laatste tijd ook nergens meer te bespeuren (beetje onhandig in een gezin met twee kleintjes :-) Daarom vind ik het zo mooi dat jij heel veel begrip kan opbrengen voor het gedrag van je vriend. Moet eerlijk zeggen dat bij mij op dit moment vooral de frustratie overheerst. Daarom een vraagje: enig idee bij wie we terecht kunnen (in België) voor een diagnose met kennis van zaken? Onze ervaring is dat het bij de begeleiding bij asperger vooral draait om kids (maar wat als die volwassen worden?). Een diagnose zou een start kunnen zijn voor mij om hem beter te begrijpen. Het etiket is niet belangrijk, maar wat info en dagdagelijkse tips zouden welkom zijn!
groetjes, en blijf bloggen!

Angeline zei

Hoi Kruimel

Bedankt voor je reactie!
Leuk twee kindjes lees ik..
Over de diagnose in Belgie kan ik nog wel voor je navragen en het blog van "een gezin met autisme" kan je mss daar ook verder mee helpen zij wonen n.l.ook in Belgie en hebben ook een zoon met Asperger.
Ik heb wel begrip voor mijn vriend maar wel tot op zekere hoogte,er zijn hier hele duidelijke afgesproken regels ook omtrent HOBBY van hem (op bepaalde tijden en niet te lang)Ik vindt echt niet alles goed eigenlijk ben ik zijn remmetje,want dat is kapot dit merk ik bij ons zoontje ook die is bijna hetzelfd kan niet stoppen met computeren etc. dit moet ik duidelijk afspreken van te voren.
mijn vriend heeft hier o.a. medicatie voor(dwang)
Vaak is het dwang bij hem en vlucht hij hier idd ook in weg als iets hem teveel wordt,dit is idd heel herkenbaar.
Wij hebben daar veel ruzies om gehad maar nu is het duidelijk afgesproken,ook met het dag en nacht ritme was hier ook het geval.
Nu niet meer nu gaat hij gewoon mee naar bed en staat op om ons zoontje naar school te brengen.
Hij heeft nu wel een ritme en dit is heel belangrijk en zeker in een gezin.
Donderdags is zijn rustdag en doet hij vaak ook wat hij wil dit is ook afgesproken(ook in overleg met onze hulpverlener,psycholoog)
Vindt het heel leuk als je nog eens schrijft omdat we eigenlijk toch hetzelfde "meemaken".
En ervaren.
Mijn vriend is ook vaak vermoeid eigenlijk doorlopend en zijn hoofd loopt ook snel over,
Dat dag en nachtritme moet echt terugkomen ook voor jouzelf.Maak afspraken samen hierover,zet ze eventueel op papier dit is voor hem duidelijker dan staat het vast.
Ik ga voor je navragen voor het adres of instantie je in Belgie moet zijn voor een diagnose,want zonder diagnose krijg je ook geen hulp dus het moet wel zo idd.
Nou heel veel sterkte en hou je haaks,het wordt wel weer wat beter maar je er wel samen wat mee gaan doen.Voor mij ook weer een stimulans om door te bloggen.
heb je eventueel een emailadres als je wil natuurlijk??
Grt Angeline

Ps Je weet ook dat het erfelijk kan zijn??
Bij mijn vriend heeft zijn zus het ook en zijn broer en zijn vader.
En ons zoontje heeft het dus ook.

Angeline zei

Hoi Kruimeltje

Hier een site van ggz.be waar je mss

http://users.skynet.be/oase/ )


iets kunt vinden,je moet eerst voor een verwijzing naar je huisarts waarschijnlijk om het vergoed te krijgen.
Tenminste dat is hier zo geregeld,dan kom je op een wachtlijst.
Ps heb je al bij Autisme Centraal
geinformeerd,die kunnen mss ook iets voor je betekenen.

succes Angeline

Angeline zei

http://www.weblink.be/sen/sokaaut/search/vrzResults.asp

Oh ... hier nog een adres

grt a

Anoniem zei

Hi Angeline,

bedankt voor de reactie en de links!
We zijn nu echt van plan om dit samen aan te pakken. Ik verwacht er zeker geen wondertje van, maar dit lijkt me toch al een goeie start! (voor ons alletwee) Wordt dus vervolgd...

Je kan me altijd mailen op happykruimel@yahoo.com

groetjes

John zei

Hello jongedame.

Wederom kan ik best goed begrijpen dat het moeilijk is voor jouw vriend. Wat mij verbaasd is het afbouwen van de medicatie, ik begrijp de reden wel maar wat ik niet begrijp is of er naar een ander medicijn gezocht wordt of niet? Er zijn immers medicijnen die misschien zouden kunnen helpen en die niet slaapverwekkend zijn, maar goed ik ben jouw vriend niet en ook geen arts dus ik kan het nooit zeker weten natuurlijk ;)

Groeten,

John

Anoniem zei

Hallo dames,

Ik ben een man (33) met Asperger en herken jullie verhaal ook wel. Ik ben ietwat jaloers op jullie vriend/man, dat hij niet alleen is. Ik mis dat wel, zo'n intense relatie met iemand. En ik mis ook wel het hebben van kinderen.

Mijn langste relatie was 2 jaar en een paar maanden, ik hield echt van haar, maar op een bepaald moment stelde ze me voor de keuze : me aanpassen aan haar (en de maatschappij) of alleen doorgaan.

Het was overduidelijk voor mij dat ik haar niets mocht voorliegen. Met zeer grote inspanning zou het me wel gelukt zijn me aan te passen, voor een tijd. Maar ik zou altijd blijven zitten zijn met het gevoel dat mij onrecht werd aangedaan. In die tijd wist ik nog niets over Asperger, daar ben ik pas 5 jaar later achter gekomen, nu ruim 3 jaar geleden.

Ik hou ervan om vele uren alleen door te brengen achter de pc, ook vooral 's nachts. Ik ben gefascineerd door software en poëzie en muziek (alle genres, behalve commerciële)

Ik schrijf hier een reactie om twee redenen : ik wil mijn idee geven over medicatie en over het leven met Asperger voor een kind.
In beide gevallen gaat het over mijn persoonlijke mening/ervaring, ik wil niets opdringen.

"Medicatie is venijn. Het voorschrijven ervan ter bestrijding van het syndroom is een vorm van discriminatie."

Het is niet omdat de meerderheid van de mensen neurotypical zijn dat wij behandeld moeten worden ten einde 'normaler' te zijn. Ten slotte is het ons lijf, en met medicatie vervuil je het (en ook je brein). Voor ons zijn de niet-aspies de onaangepasten. Medicatie vrij zijn is voor mij absoluut noodzakelijk omdat ik mezelf wil zijn, mezelf, dat is zowat het enige waar ik zekerheid over heb.

Het kan zijn dat sommige gevolgen van het leven met het syndroom, zoals frustratie en periodische depressie, kunnen behandeld worden met medicatie, en het kan zijn dat sommige aspies daarom zelf graag die medicatie willen, maar het meerendeel gebruikt ze omdat het van hen geëist wordt door hun omgeving, als onderdeel van een globale set leefregels. En dat is onrechtvaardig vind ik. Een psycholoog die over medicatie begint ziet mij nooit meer terug. Ik zeg dat ook bij een eerste afspraak.

"Luister naar de redenering van een kind met Asperger, ook als die niet logisch lijkt. Neem niet aan dat je eigen redenering, zijnde de maatschappelijk aanvaardde mening, juist is voor dat kind"

Als kind heb ik veel problemen gehad, vooral op school. Ik werd toen ook niet als 'anders' geaccepteerd. Men vond me lui en vervelend en verweet me vanalles. Men bleef maar herhalen dat ik fout en tegendraads was. Voor mij voelde de shoolverplichting aan als een straf. Ik had nooit vrienden/vriendinnen en werd gepest, ik volgde ook niet tijdens de lessen, maar ik was wel de eerste van de klas.

De middagpauze bracht ik het liefst door in een tuin van een aan de speelplaats grenzende villa. Ik kroop toen stiekem door een raam op het eerste verdiep op de muur die de speelplaats scheidde van die tuin. Tegen de muur stond een beuk en via die boom kon ik afdalen en terugkeren. Het was mijn geheim. de eigenaars waren nooit thuis. Ik denk daar nu nog vaak aan. Het is een erg troostende gedachte.

Ik weet nog dat ik rond mijn 14 eens gezegd heb tegen mijn ma dat ik nooit ging trouwen. Ze heeft dat een tijdlang geïnterpreteerd als bedoelde ik dat ik homosexuele gevoelens had. Ik wist zelf niet waarom, maar ik wist het wel zeker dat ik alleen zou blijven. Ik voel me duidelijk fysiek aangetrokken tot meisjes/vrouwen, maar in de praktijk ben ik heel onhandig als het op sexualiteit aan komt, en ik heb ook maar weinig notie van dingen die je als koppel kan gaan doen (bioscoop, uitgaan, etc. zegt me allemaal niet veel, samen individueel bezig zijn wel :S )

Rond mijn 11e had ik voor het eerst zelfmoordgedachten. Op mijn 16e had ik uitgewerkte plannen. Het vooruitzicht dat ik na de school zou moeten werken was ondraaglijk. Tot op dat ogenblik had ik altijd verlangd naar het einde van de schoolperiode. De grote verlossing. Maar het begon toen tot me door te dringen dat de ene draak zou vervangen worden door een andere. Ik heb het nooit uitgevoerd, dat plan. Teveel levenslust.

Mijn hogere studies zijn niet gelukt. Ik kreeg stress aanvallen met hoge koorts en totale motorische stop. Ik was op kot in Gent en ging na een tijd gewoon niet meer naar de les. Nochtans leerde ik de vakken die me interesseerden wel en maakte ik goede examens daarvoor. De andere vakken ging ik gewoon niet. Mijn afwezigheden, practicums en groepswerken hebben me toen de das om gedaan : geen hoger diploma behaald.

Over mijn werkperiode ga ik hier niet teveel zeggen. Om kort te zijn : de hel op aarde.

Twee jaar geleden ben ik opnieuw begonnen met hogere studies. Gesterkt door de wetenschap wat mijn probleem juist is en met uitgedokterde strategieën over hoe ik dat kon opvangen was ik er opnieuw voor gemotiveerd. Ik slaagde met glans in het eerste jaar, alhoewel ik veel punten verloor door afwezigheden opnieuw. Ik had op school niets gemeld over het feit dat ik Asperger heb.

Dit jaar was heel wat moeilijker tot nu toe. Groepswerken weeral. Het werd in de loop van oktober weer teveel. Het was opgeven of kleur bekennen. Toen heb ik maar besloten de school in te lichten.
Nu wordt er min of meer rekening mee gehouden, al is er veel onbegrip.

Er zit een reden achter het vertellen van dit alles, al kan ik niet goed duiden welke juist. Jullie zullen al wel gelijkaardige verhalen gehoord hebben van jullie partners.

Misschien is het volgende niet echt een troost : begeleiding of niet, het syndroom is wat het is en het blijft. Je kan er niet tegenop met neurotypical redeneringen, je kan er alleen rekening mee houden. Neurotypical mensen hebben nogal vaak de neiging het te zien als een probleem dat moet aangepakt of opgelost worden. Vooral ouders van kinderen, die natuurlijk het beste met die kinderen voor hebben. Als je zo'n kind gaat conditioneren dan zal het compleet verward geraken. De maatschappij heeft vaak een verstikkende invloed op mij gehad, ook de mensen die het goed met me meenden.

Ik denk graag dat ik de anderen wel begrijp. Ik heb ook al veel nagedacht over sociale interactie. Maar ik blijf keer op keer verrast worden door hoe anders de meeste mensen dingen bekijken.

groeten,
Vincent

Angeline zei

Bedankt Vincent voor jou reactie! alsnog ik en mijn vriend begrijpen jou helemaal en mijn vriend heeft idd veel last van depressies vandaar dat hij medicatie gebruikt en van dwangstoornis om deze enigzins te onderdrukken.
Hoop dat je dit nog wel leest!
Ja triest ook jou verhaal! en jammer dat jij niet goed begeleid bent in jou wel kunnende dingen!
Zoals vele volwassenen met Ass die dit hebben meegemaakt wat niet had gehoeven idd.
Gelukkig hebben wij veel begrip en
inlevingsvermogen in onze zoon met Ass.
grt Angeline

Anoniem zei

Hi there to every body, it's my first go to see of this website;
this weblog consists of remarkable and actually fine information in support of readers.


my page - what is the price of private jet

"WELKOM "